یادگیری حرکتی

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر همزمان یادگیری مشاهده ای و tDCS بر یادگیری مهارت پرتاب آزاد بسکتبال بود. روش پژوهش: در این پژوهش نیمه تجربی که با طرح پیش آزمون- پس آزمون و دوره پیگیری 7 و 21 روزه انجام گرفت، 30 دانشجوی مبتدی دختر در مهارت پرتاب آزاد بسکتبال به صورت مشارکت داوطلبانه انتخاب شدند و در دو گروه برابر تمرینات تحریک الکتریکی فراجمجمه ای همراه با مشاهده مدل و تحریک ساختگی همراه با مشاهده مدل قرار گرفتند. در مرحله پیش آزمون، شرکت کنندگان اقدام به 15 پرتاب آزاد بسکتبال کردند. مرحله تمرینی در 5 روز پشت سرهم انجام گرفت که در هر روز ابتدا تحریک قشر حرکتی (آند C3 و کاتد Fp2) و تحریک ساختگی همراه با مشاهده مدل ماهر انجام می گرفت و سپس شرکت کنندگان اقدام به 15 پرتاب آزاد بسکتبال می کردند. در آخرین جلسه تمرینی، مرحله پس آزمون؛ و 7 و 21 روز پس از آخرین جلسه تمرینی پیگیری کوتاه مدت و بلندمدت انجام گرفت. داده ها به روش تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاکی از این بود که تحریک الکتریکی فراجمجمه ای همراه با مشاهده مدل (615/0= η<sup>2 ،0001/0=sig، 327/22=F) و تمرین ساختگی همراه با مشاهده مدل (179/0= η<sup>2 ،023/0=sig، 044/3=F) موجب بهبود پرتاب آزاد بسکتبال شد. دیگر نتایج نشان داد که تحریک الکتریکی فراجمجمه ای همراه با مشاهده مدل در مقایسه با تمرین ساختگی همراه با تمرین مشاهده ای موجب بهبود بهتر پرتاب آزاد بسکتبال در مراحل پس آزمون ( 006/0 P= )، یادداری کوتاه مدت ( 002/0 P= ) و یادداری بلندمدت ( 001/0 P= ) شد. نتیجه گیری: به طور کلی نتایج پژوهش حاضر بر اهمیت تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمه ای همراه با مشاهده مدل ماهر در بهبود بهتر مهارت پرتاب آزاد بسکتبال تأکید دارد.  

مقدمه: داشتن یک رویکرد آموزشی مناسب که از زیربنای نظری قوی برخوردار باشد برای یادگیری مهارت های ورزشی ضرورری است. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر رویکرد آموزش افتراقی و دستورالعمل های توجهی بیرونی و درونی بر یادداری و انتقال شوت فوتسال بود. روش ها: تحقیق حاضر از نوع کاربردی با راهبرد نیمه تجربی، طرح متوالی و نمونه گیری در دسترس بود. تعداد نمونه در تحقیق حاضر 24 نفر بود که بطور تصادفی در 3 گروه تقسیم شدند. ابتدا از همه مشارکت کنندگان با استفاده از آزمون شوت فوتسال پیش آزمون گرفته شد. سپس، افراد به طور تصادفی هر گروه مطابق با دستورالعمل های مربوطه تمرینات خود را به مدت 12 هفته، هر هفته دو جلسه و هر جلسه 20 دقیقه انجام دادند. بعد از 12 هفته، آزمون یادداری فوری بلافاصله بعد از اتمام تمرینات و یادداری تاخیری و انتقال با فاصله یک هفته بعد از اتمام تمرین با استفاده از آزمون مهارت شوت گرفته شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آنوای یک راهه در نرم افزار SPSS نسخه 23 و با سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. یافته ها: بین روش های آموزش افتراقی با دستورالعمل توجه بیرونی، افتراقی با دستورالعمل توجه درونی و افتراقی بدون دستورالعمل توجه بر یادگیری حرکتی و انتقال در مهارت شوت فوتسال تفاوت معنادار وجود داشت. نتیجه گیری: این مطالعه اثربخشی رویکرد یادگیری افتراقی با دستورالعمل توجه بیرونی بر یادداری و انتقال مهارت شوت فوتسال را نشان می دهد. به منظور طراحی بهتر و موثرتر تمرینات برای یادگیری مهارت حرکتی می توان از نتایج تحقیق استفاده کرد.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر روش آموزش قیاسی و استقرایی بر اکتساب و یادداری مهارت پرتاب دارت در کودکان 7 تا 10 سال می باشد. تعداد 24 نفر دانش آموزان دختر 7 تا 10 سال شهر تهران به صورت هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروه های آموزش استقرایی (IE)،آموزش قیاسی (DE) تقسیم شدند. در ابتدا یک جلسه آموزش پرتاب دارت برای آزمودنی ها تدارک دیده شد. کلیه آزمودنی ها در مرحله پیش آزمون یک بلوک 10 کوششی از اجرای پرتاب دارت را اجرا کردند سپس در مرحله اکتساب گروه های قیاسی و استقرایی جلسات آموزشی بر اساس پروتکل آموزشی مخصوص خود در 2 بلوک 10 کوششی به مدت 12 جلسه اجرا کردند. پس از اتمام 12 جلسه پس آزمون (آزمون اکتساب) انجام شد. 48 پس از آزمون اکتساب، آزمون یادداری به عمل آمد. نتایج نشان داد گروه قیاسی نسبت به استقرایی عملکرد بهتری در مراحل اکتساب و یادداری داشت. بنابراین پیشنهاد می شود مربیان و معلمان از یادگیری قیاسی به عنوان یک جایگزین تمرینی مناسب به جای یادگیری به شیوه معمول و آشکار استفاده کنند.

به نظر می رسد ترکیب خودکنترلی دشواری تکلیف با دشواری تحمیلی از خارج باعث بهبود بهتر عملکرد نسبت به شرایط کاملا خودکنترل شده می شود(1). هدف تحقیق، تعیین اثر خودکنترلی دشواری تکلیف در ابتدا و انتها تمرین بر یادگیری حرکتی بود. بدین منظور، به صورت تصادفی 48 دانش آموزان مبتدی مقطع متوسطه دوم با میانگین سنی (75/1± 5/17) سال، در چهار گروه شامل گروه کاملاخودکنترل، خودکنترل در ابتدا، خودکنترل در انتها و جفت شده به صورت تصادفی قرار گرفتند. در مرحله اکتساب که شامل 100کوشش می باشد به شرکت کنندگان گروه های خودکنترل گفته شد قبل از هر کوشش می توانند هر یک از فواصل، (3،5/3،4،5 /4، 5) متری را برای پرتاب بسکتبال انتخاب و تمرین کنند. میانگین نمرات دقت پرتاب بسکتبال در مرحله اکتساب و آزمون های یادداری و انتقال با استفاده از روش تحلیل واریانس مرکب با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. نتایج تحقیق نشان داد که خودکنترلی دشواری تکلیف باعث بهبود دقت نسبت به گروه جفت شده شد (0.001 P=) . همچنین، نتایج گروه خودکنترلی دشواری تکلیف در ابتدا نسبت به گروه انتهای تمرین بهتر بود (0.001 P=) و دقت گروه خودکنترلی دشواری در ابتدا نسبت به گروه خودکنترلی دشواری تکلیف و گروه جفت شده به طور معناداری بهتر بود (0.001 P=). به طورکلی مزایای خودکنترلی دشواری تکلیف با استفاده از چارچوب نقطه چالش، دیدگاه پردازش اطلاعات و دیدگاه شناختی توجیه شد.

این پژوهش با هدف تعیین اثر حمایت خودمختاری بر یادگیری تکلیف پرتاب از بالای شانه دانش آموزان مقطع ابتدایی انجام شد. پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود که طی آن 54 دانش آموز مقطع ابتدایی از یک مدرسه در شهرستان آستانه اشرفیه به صورت در دسترس انتخاب و از آنان خواسته شد تا به صورت میدانی، تکلیف پرتاب با دست غیر برتر به سمت هدفی متشکل از چندین دایره روی دیوار را فراگیرند. این کودکان پس از پیش آزمون دریکی از ۳ گروه انتخاب مرتبط با تکلیف (کنترل زمان مشاهده فیلم آموزشی)، انتخاب غیر مرتبط با تکلیف (کنترل رنگ توپ) و گروه همتاشده قرار گرفتند. متعاقباً، شرکت کنندگان در مرحله اکتساب شرکت کردند (پنج بلوک ده کوششی) و یک روز پس ازآن در آزمون های یادداری و انتقال نیز شرکت کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس یک راهه در پیش آزمون، یادداری و انتقال و همچنین از تحلیل واریانس مرکب در مرحله اکتساب استفاده شد. بررسی و تحلیل عملکرد این کودکان نشان داد که گروه دارای حق انتخاب مرتبط با تکلیف (019/0 =p) و گروه دارای حق انتخاب غیر مرتبط با تکلیف (002/0 =p) توانستند در مرحله یادداری اجرای بهتری در مقایسه با گروه همتاشده داشته باشند. بااین وجود، در مرحله انتقال تنها گروه انتخاب مرتبط با تکلیف توانست اجرای بهتری در مقایسه با گروه همتاشده داشته باشد. (017/0 =p). این گونه به نظر می رسد که حداقل برای کودکان، انتخاب های مرتبط با تکلیف می تواند هر دو اثر مثبت اطلاعات محور و انگیزش محور را داشته باشد.

زمینه و هدف: امروزه در تمام جوامع بشری کودکان استثنایی بویژه کودکان عقب مانده ذهنی مورد توجه خاصی قرار دارند. توجه جدی به کودکان سندرم داون به علت نارسایی در رشد متضمن سرمایه گذاری های قابل توجه از سوی دولت ها بویژه در زمینه امر توانبخشی می باشد. بنابراین در نظر گرفتن تمرین های مناسب همراه با تشویق و بازخورد، برای رشد مهارت های حرکتی این کودکان الزامی است. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی بازخورد هنجاری بر یادگیری یک تکلیف حرکتی پرتابی در افراد دارای ناهنجاری سندرم داون بود. مواد و روش ها: روش پژوهش نیمه تجربی بود. مشارکت کنندگان پژوهش حاضر 30 نفر از افراد دارای سندرم داون در استان ایلام بودند که به صورت در دسترس و داوطلبانه انتخاب شدند و به روش تصادفی ساده در سه گروه بازخورد هنجاری مثبت، بازخورد هنجاری منفی و کنترل، هر گروه 10 نفر جایگزین شدند. اطلاعات لازم برای این پژوهش در 4 مرحله پیش آزمون، اکتساب، یادداری و انتقال جمع آوری شد. مرحله اکتساب شامل 7 بلوک 10 کوششی بود. آزمون یادداری و انتقال 24 ساعت بعد برگزار شد. داده ها با نرم افزارSPSS 20  و به روش تحلیل واریانس یکراهه و مرکب با اندازه گیری مکرر و آزمون پیگیری توکی تجزیه تحلیل شد. یافته ها: طبق نتایج بین تاثیر بازخورد هنجاری مثبت، منفی و کنترل بر ثبات و دقت هدف گیری گروه های پژوهش در آزمون اکتساب، یادداری و انتقال تفاوت معنی داری وجود داشت و گروه بازخورد هنجاری مثبت نسبت به دو گروه دیگر بهتر عمل کرده بود. همچنین گروه بازخورد حقیقی (کنترل) نسبت به گروه بازخورد هنجاری منفی با وجود اینکه تفاوت معنی داری نداشت اما عملکرد بهتری داشت (0/05>p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که بازخورد هنجاری مثبت بر میزان دقت و ثبات پرتاب در مرحله اکتساب، یادداری و انتقال افراد دارای سندرم داون تاثیر معنی داری داشت. در واقع مزایای یادگیری مربوط به بازخورد هنجاری در افراد دارای سندرم داون، زمانی که از ابزار انگیزشی تشویقی نه تنبیه برای یادگیری این افراد استفاده شود کارا است

پیشینه و اهداف: از میان این چهار مرحله اجرای درس تربیت بدنی، اجرای مرحله ی سوم یعنی پیاده کردن محتوای برنامه اصلی، بدلیل تفاوت زیاد بین شرایط و ویژگی های مدارس کاری بسیار دشوار است. لذا در مطالعه حاضر انواع سبک های پیاده سازی برنامه اصلی تربیت بدنی و چالش های مربوط به آنها بررسی شده است. روش ها : از روش تحقیق کیفی و رویکرد پدیدارشناسی برای بررسی تجربیات واقعی معلمان تربیت بدنی دوره متوسطه اول در 4 اقلیم ایران در پیاده سازی درس تربیت بدنی استفاده شد. این پژوهش با مشارکت 23 معلم تربیت بدنی با تجربه بیش از 10 سال تدریس در مدارس دولتی انجام شد. از طریق مصاحبه و سئوالات باز، تجربیات این معلمان در پیاده سازی درس تربیت بدنی بررسی و تحلیل شد. یافته ها: طبق متن مصاحبه ها به صورت کلی 6 روش پیاده سازی درس تربیت بدنی شامل ارائه تک رشته ای، چند رشته ای ثابت، چند رشته ای چرخشی و ترکیبی در سه حالت شناسایی شد. امکانات و تجهیزات، تعداد و جنسیت دانش آموزان، ناکافی بودن زمان زنگ ورزش و همچنین سلایق و توانایی های متفاوت دانش آموزان و معلمین، از چالش های مهم در پیاده سازی درس تربیت بدنی محسوب می گردد. نتیجه گیری: بدیهی است که برای محیط های آموزشگاهی متنوع و متفاوت نمی توان یک روش و راهکار اجرایی مشخص را در نظر گرفت و همه مدارس را به اجرای آن روش خاص مجاب نمود.

مقدمه: در خصوص تغییرات امواج مغز طی فرایند یادگیری، در پژوهش های پیشین تناقض وجود دارد، از آنجا که سازوکارهای زیربنایی شناختی حرکتی و عصبی حرکتی اجرای اعمال نیازمند بررسی بیشتر هستند، بنابراین هدف از پژوهش حاضر مقایسه توان ریتم میو گلف بازان ماهر و مبتدی بود.روش پژوهش: در پژوهش حاضر 15 دانشجوی مبتدی بدون تجربه در مهارت گلف، به عنوان گروه مبتدی و 15 بازیکن باتجربه در مهارت گلف به عنوان گروه ماهر شرکت کردند. امواج مغزی شرکت کنندگان طی 20 کوشش تمرینی مهارت پات گلف ثبت شد. داده ها با استفاده از روش ICA پردازش شدند. برای تحلیل داده ها، از روش تحلیل واریانس چندمتغیره یکطرفه با طرح 2 × 3 (گروه × ناحیه) استفاده شد.یافته ها: نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره نشان داد که توان ریتم میو (8 - 13 هرتز) در سه ناحیه مرکزیِ (C3, Cz, C4) مغزِ بازیکنان گلف مبتدی و ماهر تفاوت معنادار دارد (0/05 ≥P )، به طوری که میانگین توان ریتم میو گروه ماهر بیشتر از گروه مبتدی بود.نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد کارکرد مغز گلف بازان ماهر و مبتدی در نواحی قشر حسی و حرکتی مغز متفاوت است. به نظر می رسد طی فرایند یادگیری مهارت پات گلف، مغز دستخوش تغییرات کارکردی می شود که این تغییرات در سیستم عصبی، احتمالاً یکی از دلایل کنترل و اجرای بهتر مهارت در افراد ماهر است. یافته ها ضرورت توجه به فرایند یادگیری در بهبود کنترل و اجرای بهتر اعمال روزانه و مهارت های تخصصی را مطرح می کند. تحقیق حاضر به درک سازوکارهای زیربنایی عصب شناختی و عصبی حرکتی اجرای مهارت ها به متخصصان آموزش و بازتوانی اعمال و مهارت های حرکتی کمک می کند. 

مطالعات نشان دادند تمرین در شرایط کلیشه ای جنسیتی می تواند یادگیری حرکتی را به طور منفی تحت تأثیر قرار دهد. این پژوهش باهدف کاهش اثر منفی کلیشه های جنسیتی بر یادگیری حرکتی کودکان از طریق حمایت خودمختاری انجام شد. تعداد ۵۴ دختر (میانگین سن = 37/10، انحراف معیار = ۴۸/۰ سال) بر اساس نمرات پیش آزمون در یکی از گروه های تهدید کلیشه ای+حمایت خودمختاری، تهدید کلیشه ای جفت شده و کلیشه خنثی شده جفت شده قرار گرفتند. قبل از فراگرفتن یک تکلیف دریبل فوتسال، شرکت کنندگان گروه های تهدید کلیشه + حمایت خودمختاری و تهدید کلیشه ای دستورالعملی دریافت کردند که بر برتری پسران در عملکرد ورزشی به ویژه فوتسال تأکید داشت. علاوه براین، به شرکت کنندگان گروه تهدید کلیشه ای + حمایت خودمختاری حق انتخاب داده شد تا پیش از هر بلوک تمرینی، توپی با رنگ موردعلاقه خود انتخاب کنند. انگیزه درونی شرکت کنندگان بعد از مرحله اکتساب اندازه گیری شد. نتایج تحلیل واریانس عملکرد شرکت کنندگان در مراحل یادداری و انتقال نشان داد که گروه های تهدید کلیشه ای + حمایت خودمختاری و کلیشه خنثی شده اجرای مشابهی داشتند، در حالی که گروه تهدید کلیشه ای عملکرد ضعیف تری در مقایسه با دو گروه دیگر نشان داد. طبق نتایج، بین نمرات انگیزش درونی و زمان اجرای دریبل در آزمون های یادداری و انتقال ضرایب همبستگی منفی معنادار بدست آمد. این یافته ها نشان می دهد که حمایت از خودمختاری می تواند اثر منفی تهدید کلیشه ای جنسیتی بر یادگیری حرکتی کودکان را کاهش دهد و متعاقباً بینش ارزشمندی را برای مداخلات و اقدامات آینده ارائه می دهد.

هدف این مطالعه اثرات متفاوت بازخورد تأییدی و اصلاحی بر عملکرد پرتاب دارت را از طریق تحلیل سینماتیکی و روانشناختی بررسی می کند.روش پژوهششصت شرکت کننده مبتدی به طور تصادفی برای دریافت بازخورد تأییدی (تقویت حرکات صحیح)، بازخورد اصلاحی (شناسایی خطاها) یا عدم دریافت بازخورد در طول یک پروتکل آموزشی ساختاریافته انتخاب شدند. با استفاده از فناوری ثبت حرکت سه بعدی، الگوهای هماهنگی مفاصل، سرعت رهاسازی و تغییرپذیری حرکت را در کنار نمرات دقت و معیارهای اعتماد به نفس گزارش شده توسط خود افراد تجزیه و تحلیل کردیم.یافته هانتایج، مزایای متمایزی را برای هر نوع بازخورد نشان داد: بازخورد اصلاحی به طور قابل توجهی مکانیک حرکت را بهبود بخشید، به ویژه در هماهنگی شانه و آرنج (p < 0.001)، در حالی که بازخورد تأییدی هم حفظ دقت (22٪ بیشتر از اصلاحی) و هم عوامل روانشناختی مانند خودکارآمدی را افزایش داد. تجزیه و تحلیل سینماتیکی نشان داد که بازخورد اصلاحی، تغییرپذیری مفاصل را در طول اکتساب 35٪ کاهش می دهد، در حالی که بازخورد تأییدی، سرعت رهاسازی پایدارتری را در آزمون های حفظ ایجاد می کند (انحراف معیار = 46.8 متر بر ثانیه در مقابل 104.6 متر بر ثانیه برای اصلاحی). معیارهای روانشناختی نشان داد که بازخورد تأییدی، سطح انگیزه بالاتری را در طول آموزش حفظ می کند.نتیجه گیرییافته ها نشان داد که بازخورد تأییدی، سطح انگیزه بالاتری را در طول آموزش حفظ می کند. این یافته ها نشان می دهد که در حالی که بازخورد اصلاحی، کارایی بیومکانیکی را بهینه می کند، بازخورد تأییدی از ثبات عملکرد و تعامل روانشناختی بهتر پشتیبانی می کند. این مطالعه فرض یک رویکرد بازخورد بهینه جهانی را به چالش می کشد و در عوض، کاربرد وابسته به زمینه را پیشنهاد می کند: بازخورد اصلاحی برای اصلاح فنی و بازخورد تأییدی برای موقعیت های عملکرد رقابتی. این نتایج پیامدهای مهمی برای طراحی برنامه های تمرینی هدف مند در هر دو محیط ورزشی و توانبخشی دارد و بر لزوم در نظر گرفتن ابعاد جسمی و روانی هنگام ارائه بازخورد عملکرد تأکید می کند.