آمریکای جنوبی

گفتمان انقلاب اسلامی، با تأکید بر نشانه های جدید، چشم اندازی روشن برای انسان های معاصری که سرخورده از گفتمان های موجود بودند، ترسیم کرد و روابط انسانی و بین المللی را از زاویه ای نو تحلیل نمود. مسئله این نوشتار این است که آیا گفتمان انقلاب اسلامی بر جوامعی که فاقد مشترکات فرهنگی و اجتماعی با ایران بوده اند همچون آمریکای جنوبی، نیز تأثیر داشته است؟ با مراجعه به مکتوبات، مصاحبه ها و اخبار منتشرشده، شواهد متنوعی بر تأثیر گفتمان انقلاب اسلامی در سطوح مختلف در منطقه آمریکای جنوبی دیده می شود. ونزوئلا به عنوان کشوری که متأثر از این گفتمان بوده، مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها بیانگر این است که انقلاب اسلامی با مفصل بندی جدید مفاهیم و نشانه ها، ضمن تغییر صف بندی های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در منطقه، رویکرد نوینی را در زیست انسانی گشوده است که نتیجه آن خودباوری، اعتمادبه نفس و استکبارستیزی در برابر زیاده خواهی گفتمان های معاصر هژمون بوده است.

با سقوط قسطنطنیه در سال 1453م. و آغاز عصر اکتشافات، پرتغالیان اولین اروپاییانی بودند که قدم در مسیر اکتشافات جغرافیایی نهادند و توانستند به ممالک آسیایی راه پیدا کنند. آنان با بهره گیری از اقدامات هانری دریانورد، شاهزاده پرتغالی که آغازگر این راه بود و با کشف مسیری تازه که از دماغه امید نیک در جنوبی ترین منطقه آفریقای جنوبی عبور می نمود، توانستند به هندوستان و خلیج فارس دسترسی پیدا کنند. حضور پرتغالیان در مناطق مزبور، پیامدهایی چون استعمار و استثمار را به ارمغان آورد. پس از پرتغالیان، اسپانیایی ها به مشرق زمین و نیم کره غربی راه پیدا کردند. آنان توسط کریستف کلمب موفق به کشف قاره آمریکا گردیدند. باید گفت که اسپانیایی ها نقش بسزائی را در مستعمره نمودن آمریکای جنوبی ایفا نمودند. هدف مورد نظر از این پژوهش شناخت چگونگی ریشه دوانیدن استعمار در سرزمین های شرقی از جمله خلیج فارس و هم چنین آمریکای جنوبی می باشد چراکه هنوز هم دست پیدا و پنهان استعمار به شیوه های گوناگون در این مناطق قابل مشاهده است. مقاله حاضر در نظر دارد تا باتوجه به ماهیت موضوع، به روش توصیفی--تحلیلی و با بهره گیری بهینه از منابع دست اول و تحقیقاتی که عمدتاً کتابخانه ای و اسنادی می باشند، به مقایسه استعمار پرتغال در خلیج فارس و استعمار اسپانیا در آمریکای جنوبی بپردازد و آن را مورد بررسی و مطالعه قرار دهد.