پارکور

مطالعات پیشین نقش تمرینات ثبات مرکزی را بر ارتقای عملکرد ورزشکاران نشان داده اند؛ اما مطالعات اندکی به بررسی تأثیر تمرینات ثبات مرکزی بر متغیرهای بیومکانیکی پرداخته اند. هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین ثبات مرکزی بر نیروی عکس العمل زمین، هنگام فرود ورزشکاران مرد پارکور بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 30 مرد ورزشکار پارکور به صورت تصادفی انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (میانگین سن:46/2 ± 07/21 سال، قد: 35/5 ± 10/175 سانتی متر، وزن: 27/9 ± 33/67 کیلوگرم) و کنترل (میانگین سن: 31/2 ± 20/20سال، قد: 65/4 ± 93/175، وزن: 45/8 ± 33/67) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته، سه جلسه تمرینات ثبات مرکزی را انجام دادند. قبل و بعد از انجام هشت هفته تمرین ثبات مرکزی، متغیرهای نیروی عکس العمل زمین و تغییرات مرکز فشار با استفاده از دستگاه صفحه نیرو ارزیابی شدند. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 05/0 انجام شد. نتایج نشان داد که اختلاف معناداری بین میانگین تغییرات مرکز فشار در هر دو جهت داخلی- خارجی و قدامی- خلفی و نیروی عمودی عکس العمل زمین در دو گروه تجربی و کنترل وجود دارد. با توجه به نتایج پژوهش به نظر می رسد که تمرینات ثبات مرکزی تأثیر مثبتی بر پارامترهای فرود ورزشکاران رشته پارکور دارند و می توانند در پیشگیری از آسیب های این ورزشکاران مؤثر باشند.

ثبات و تقویت مطلوب ناحیه ی مرکزی به عنوان پل ارتباطی، در انتقال مؤثر نیروی تولیدشده و عملکرد بیومکانیکی کارآمد در ورزش پارکور مهم است. این پژوهش با هدف بررسی میزان تأثیر هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی بر بهبود عملکرد جسمانی ورزشکاران پارکور انجام شد. در این مطالعه، 32 نفر با حداقل سابقه دو سال ورزش منظم پارکور، به صورت دردسترس انتخاب شده و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی برنامه تمرینی ثبات مرکزی با استفاده از توپ سوئیسی را به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه اجرا کرد. برای سنجش عملکرد جسمانی ورزشکاران از دینامومتر به منظور سنجش قدرت عضلات پشتی، تست های میدانی پروتکل مک گیل (کرانچ، پلانک، پلانک راست، پلانک چپ، سورنسن) برای ارزیابی استقامت عضلات مرکزی و از دستگاه اسکن کف پا به منظور بررسی تغییرات مرکز فشار در تعادل دو پا و یک پا، با پای برتر و غیربرتر استفاده شد. آزمون شاپیرو-ویلک توزیع طبیعی داده ها را نشان داد و نتایج آزمون تی مستقل نشان دهنده اثر معنادار دوره تمرینی بر متغیرهای استقامت و قدرت عضلانی گروه تجربی بود (05/0P≤). در بررسی تعادل دو گروه، میزان مساحت نوسان فشار تست تعادل دو پا و همچنین مسافت طی شده مرکز فشار پای برتر گروه تجربی به طور معناداری تغییر یافت (05/0P≤). براساس تحقیق حاضر می توان انتظار داشت که افزایش ثبات عضلات مرکزی سبب انتقال مؤثرتر نیرو می شود؛ درنتیجه روشی قابل اعتماد برای اثربخشی تمرینات مختلف در جهت ارتقای سطح عملکرد جسمانی ورزشکاران پارکور است.