پیلاتس

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر تمرینات پیلاتس بر تعادل و حس عمقی در دانشجویان دختر بود. 98 نفر از دانشجویان دختر به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. از این تعداد 91 نفر دانشجو سالم در گروه آزمایش و 7 نفر دانشجو دارای معافیت ورزشی در گروه کنترل قرار گرفتند. حس وضیعت مفصل مچ پا و زانو با استفاده از آزمون بازسازی فعال زاویه مچ پا و زانو؛ تعادل ایستا با استفاده از آزمون شارپند رومبرگ در قبل و بعد از 16 جلسه مداخله اندازه گیری شد. نتایج آزمون ویلکاکسون نشان داد در گروه آزمایش، تعادل ایستا در پس آزمون نسبت به پیش آزمون افزایش معنادار یافت. حس وضعیت دورسی فلکشن، پلانتارفلکشن مچ پا و فلکشن زانو در گروه آزمایش در پس آزمون افزایش معنادار یافت. همچنین نتایج آزمون کوواریانس نشان داد که در متغیرهای تعادل ایستا و حس وضعیت دورسی فلکشن و پلانتارفلکشن مچ پا و حس وضعیت فلکشن زانو بین دو گروه در مرحله پس آزمون تفاوت معنادار وجود دارد که با توجه به میانگین تعدیل شده، گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل عملکرد بهتری داشت. نتایج نشان داد که تمرینات پیلاتس به منظور بهبود حس عمقی مچ پا و زانو و در نتیجه ارتقاء کنترل پاسچر در نوجوانان و جوانان مناسب است.

هدف پژوهش نیمه تجربی و کاربردی حاضر، تعیین و مقایسه اثرات یک جلسه تمرین تناوبی پرشدت و پیلاتس بر سطوح آیریزین، واسپین، رزیستین و مقاومت به انسولین در مردان دارای اضافه وزن بود. تعداد 30 نفر از مردان میان سال غیرفعال دارای اضافه وزن شهر تهران با شاخص توده بدنی 30 – 25 کیلوگرم بر مترمربع و درصد چربی بیشتر از 25 به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها، به طور تصادفی به گروه های مساوی پیلاتس، تمرین تناوبی پرشدت و کنترل تقسیم شدند. نمونه گیری خونی و اندازه گیری متغیرهای پژوهش در پیش آزمون و پس آزمون، 24 ساعت قبل و بعد از پایان پروتکل تمرینات انجام شد. تغییرات بین گروهی و درون گروهی متغیرها با استفاده از آزمون آماری واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی بررسی گردید. نتایج نشان داد که سطوح آیریزین، واسپین و رزیستین تغییرات معنی داری داشتند؛ اما در سطوح مقاومت به انسولین تغییر معناداری دیده نشد. بنابراین، هر دو نوع تمرین تناوبی پرشدت و پیلاتس باعث تغییر و کاهش سطوح آیریزین، واسپین و رزیستین سرمی در مردان غیرفعال دارای اضافه وزن شد. احتمالا، کاهش وزن و اثرگذاری آن بر آدیپوژنز باعث تغییر و کاهش سرمی این فاکتورها بوده است. برای اثبات این یافته ها به تحقیقات بیشتری نیاز است.

از ام اس به عنوان یکی از شایع ترین بیماری های مزمن و خود ایمنی در سیستم عصبی مرکزی یاد می شود. از مهم ترین مشکلات این بیماران، نقص های تعادلی و مشکلات مربوط به ضعف های عضلانی و خستگی است؛ ازاین رو هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی تأثیر دوازده هفته تمرین پیلاتس بر تعادل، قدرت عضلانی و خستگی در بیماران مبتلا به ام اس بود. در پژوهش نیمه تجربی حاضر، 22 زن و مرد مراجعه کننده به انجمن ام اس استان فارس به صورت تصادفی و هدفمند به دو گروه مساوی یازده نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. اندازه گیری تعادل در این تحقیق به وسیله آزمون برگ، اندازه گیری خستگی با دستگاه الکترومیوگرافی و اندازه گیری قدرت عضلانی به وسیله دینامومتر دستی قبل و بعد از انجام تمرینات پیلاتس صورت گرفت. تحلیل داده ها با آزمون های تی مستقل و وابسته انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که تمرینات پیلاتس به طور معناداری به کاهش خستگی عضلانی، بهبود شاخص های تعادلی و بهبود قدرت عضلانی مبتلایان به ام اس منجر شده است. پیشنهاد نهایی محقق به این صورت بیان می شود که این روش تمرینی می تواند برای بهبود تعادل، قدرت عضلانی و کاهش خستگی در این بیماران مناسب باشد.