درخت حوزه‌های تخصصی

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه کمال گرایی و موفقیت ورزشی در ورزشکاران بود بدین منظور یک نمونه 74 نفری (44 پسر و 30 دختر) از دانشجویان رشته های مختلف ورزشی دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران در این پژوهش شرکت کردند برای سنجش کمال گرایی از ورزشکاران خواسته شد مقیاس کمال گرایی مثبت و منفی را تکمیل کنند و برای ارزیابی موفقیت ورزشی مقیاس موفقیت ورزشی توسط مربیان و ورزشکاران اجرا شد نتایج پژوهش نشان داد بین کمال گرایی مثبت و منفی به ترتیب با موفقیت ورزشی همبستگی ساده مثبت و منفی وجود دارد اما فقط کمال گرایی مثبت می تواند تغییرات مربوط به موفقیت ورزشی را به صورت معنی دار پیش بینی کند کمال گرایی مثبت از طریق ویژگی هایی مانند واقع بینی پذیرش محدودیت های شخیص انعطاف پذیری احساس رضایت و خرسندی از عملکرد شخیص تقویت عزت نفس و اعتماد به خود و همچنین برداشت مثبت فرد از حمایت ها و ارزشیابی های اجتماعی با افزایش موفقیت ورزشی ارتباط دارد

هدف از این پژوهش، بررسی و رتبه بندی عوامل فردی موثر در احراز پست های مدیریتی در ادارات کل تربیت بدنی منطقه غرب کشور بود. روش تحقیق از نوع توصیفی - پیمایشی و جامعه آماری تحقیق شامل کارکنان ادارات کل تربیت بدنی منطقه غرب کشور بود که در استان های کردستان، ایلام، کرمانشاه و همدان و در زمان تحقیق 260 نفر بودند. حجم نمونه نیز برابر با حجم جامعه در نظر گرفته شد. ابزار تحقیق پرسشنامه ای در سه بخش بود: ویژگی های فردی، پرسشنامه استاندارد و سنجش انگیزه مدیریت اسمیت و ماینر (1982) و بخش سوم پرسشنامه محقق ساخته برای رتبه بندی عوامل موثر در احراز پست های مدیریتی بود که روایی محتوایی آن مورد تایید متخصصان قرار گرفت و ضریب اعتبار دو پرسشنامه به ترتیب 73/0 و 83/0 بود. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی و آمار استنباطی شامل کلوموگروف اسمیرنوف، آزمون های t دو گروه مستقل و رتبه ای فریدمن استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که از دیدگاه کارکنان ادرات کل تربیت بدنی منطقه غرب کشور، داشتن تحصیلات مناسب و گذراندن دوره های آموزشی، محبوبیت بین همکاران و داشتن سوابق درخشان در سمت های قبلی در اولویت های اول تا سوم عوامل موثر احراز پست های مدیریتی قرار دارد.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر تمرینات اصلاحی با دستگاه ویبریشن تمام بدن با تمرینات مرسوم اصلاحی بر سندرم متقاطع فوقانی بود. بدین منظور، 45 نفر از دانشجویان به سه گروه مساوی 15 نفری تمرین اصلاحی مرسوم، تمرین اصلاحی روی دستگاه ویبریشن تمام بدن و کنترل تقسیم شدند. زاویه قوس پشتی ( به وسیله خط کش منعطف)، زاویه سر و شانه جلو آمده ( به وسیله روش عکس برداری از نمای جانبی) قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه گیری شد.نتایج نشان می دهد که تغییر معناداری در نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر درون گروهی و بین گروهی در میزان ناهنجاری سندرم متقاطع فوقانی وجود دارد. همچنین، یافته ها بیانگر آن هستند که تمرین اصلاحی روی دستگاه ویبریشن تمام بدن، تأثیر بیشتری از تمرینات مرسوم اصلاحی بر ناهنجاری سندرم متقاطع فوقانی داشته است. تمرینات مرسوم نیز دارای تأثیر معناداری در اصلاح ناهنجاری می باشند.

هدف این پژوهش تعیین رابطة سلامت سازمانی با بهره وری حوزة ستادی سازمان تربیت بدنی کشور از دیدگاه کارشناسان است. جامعة آماری، کلیه کارشناسان حوزه ستادی سازمان تربیت بدنی کشور بودند که بر اساس فرمول کرجسی و مورگان ، 169 نفر از آنها به عنوان نمونة آماری انتخاب شدند. در این تحقیق، از پرسشنامه های بهره وری اچیو هرسی ، بلانچارد و همکاران (1983) و سلامت سازمانی هوی و همکاران (1991) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، علاوه بر آمار توصیفی، از آزمون های آمار استنباطی مانند ضریب همبستگی پیرسون، آزمون tو رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد میانگین سلامت سازمانی 49/140 و میانگین بهره وری سازمانی 06/93 است و بین میزان سلامت سازمانی و بهره وری کارشناسان، رابطة مستقیم و معنی دار وجود دارد (01/0P<، 58/0=r). نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد متغیر سلامت سازمانی به طور معنی داری توانایی پیش بینی بهره وری کارشناسان را دارد؛ به عبارت دیگر متغیر سلامت سازمانی می تواند 33/0 تغییرات بهره وری را پیش بینی کند. با توجه به نتایج تحقیق، میتوان گفت حوزة سازمانی سازمان تربیت بدنی از نظر سلامت سازمانی در حد بالا و از نظر بهره وری سازمانی کارشناسان، در وضعیتی معمولی است. به علاوه، سلامت سازمانی توان پیش گویی بهره وری سازمانی را دارد.

از بین تعداد 500 نفر دانشجوی پسر دانشگاه آزاد اسلامی بروجرد که در نیمسال دوم 1378-1379 درس تربیت بدنی عمومی را اخذ کرده بودند ،تعداد 60 نفربه طور تصادفی ساده انتخاب ومجدداً به صورت تصادفی ساده به سه گروه 20 نفری تقسیم شدند هرسه گروه درابتدای کار در پیش آزمون شرکت کردند.سپس مقرر شد گروه اول هیچ گونه فعالیت خاصی انجام ندهد وگروه دوم به مدت 18 جلسه ،هفته ای سه جلسه وهر جلسه به مدت 15 دقیقه مهارت پرتاب آزاد بسکتبال را عملاً تمرین کند وگروه سوم به مدت 18 جلسه ،هرهفته سه جلسه ودرهرجلسه ابتدا 5/7 دقیقه به صورت تصویر پردازی ذهنی در محیطی آرام ونیمه تاریک پرتاب آزاد بسکتبال رادر خیال تمرین کنند وسپس 5/7 دقیقه ی دیگر عملاً به تمرین مهارت پرتاب آزاد بسکتبال بپردازند. درمورد تمرین ذهنی از روش هیک من وبه منظور امتیاز دهی مهارت پرتاب آزاد بسکتبال ،از تست استاندارد شده ی ایفرد استفاده شد.پس از پایان مرحله ی اجرایی از هر سه گروه پس آزمون به عمل آمد .برای تجزیه وتحلیل آماری از آزمون معنی دار بودن تفاوت بین دو گروه همبسته وتحلیل واریانس یک طرفه وآزمون توکی استفاده شد.نتایج تحقیق نشان داد هرچند که گروه تمرین جسمانی نسبت به گروه غیر فعال پیشرفت کرده بود، اما گروه سوم که مهارت راهم به صورت ذهنی وهم به صورت جسمانی تمرین کرده بودند، به طور معنی داری حتی نسبت به گروه تمرین جسمانی پیشرفت حاصل کرده بود.

هدف محوری این مقاله پاسخ به این سوال است که آیا در صحنه رقابت های المپیک تنها تعداد اندکی از کشور ها که در زمره قدرت های برتر اقتصادی هستند موفق بوده و در طی زمان از موقعیت انحصاری بر خورداربوده اند. علاوه بر این سهم سایر کشورها در اخذ مدال و موفقیت در پیکار های المپیک در طی زمان ارزیابی می شود. همانگونه که ارزیابی میزان رقابت و قدرت انحصاری در بازار های اقتصادی از اهمیت برخوردار است مطالعه و بررسی میزان رقابت وقدرت نسبی کشورها در پیکار های المپیک نیز از اهمیت برخوردار است. برای تحقق اهداف این مطالعه و پاسخ به سوالات، از شاخص های تمرکز مثل CR، آنتروپی و شاخص هرفیندال- هیرشمن به عنوان معیار ارزیابی اندازه رقابت و قدرت انحصاری اعمال شده در بازی های المپیک استفاده می شود. نتایج دلالت بر ان دارد که اندازه تمرکز در این بازی ها تقریبا بالاست اما در طی زمان میزان تمرکز کاهش یافته است. به عبارت روشنتر تعداد اندکی کشور از قدرت مسلط برخوردارند اما در طی زمان قدرت انحصاری انها روند نزولی داشته وقدرت رقابتی سایر کشورها در طی زمان افزایش یافته است. علاوه بر این یافته های این پژوهش دلالت برآن دارد بین شاخص توسعه انسانی و میزان موفقیت کشور ها در بازی های المپیک رابطه مثبتی برقرار است.

بسکتبال یکی از پر آسیب ترین رشتههای پر برخورد ورزشی است. هدف از این تحقیق بررسی شیوع و مکانیزمهای آسیب در زنان بسکتبالیست کشور بود. هفتاد و سه بازیکن از 5 تیم شرکت کننده در لیگ برتر 86 -85 بسکتبال زنان کشور در این تحقیق شرکت کردند. اطلاعات مربوط به آسیب با استفاده از فرم گزارش آسیب و به کمک کادر پزشکی تیم جمع آوری و از آزمون خی دو برای تجزیه و تحلیل دادهها استفاده گردید. ببیشتر آسیبها در اندام تحتانی (1/63 درصد) و سرو گردن (1/21درصد) رخ داد. پر آسیب ترین قسمت بدن مچ پا (2/54 درصد) و زانو (2/29 درصد) شناخته شد. متداولترین نوع آسیب اسپرین (8/36 درصد) استرین (3/ 26 درصد) و شکستگی (21 درصد) بود. آسیبهای زمان مسابقه از زمان تمرین بیشتر بود (05/0 >P 25/8 =2χ). بین میزان آسیبهای برخوردی و غیر برخوردی در زمان مسابقه و تمرین تفاوتی مشاهده نشد (05/0 P 11/16 =2χ). بازیکنان سانتر(1/42 درصد) بیشتر از گاردها (6/31 درصد) و فورواردها (3/26 درصد) دچار آسیب دیدگی شدند (05/0 P 65/9 =2χ). با توجه به یافتههای این تحقیق میتوان نتیجه گیری کرد که بازیکنان بسکتبال به ویژه سانترها بیشتر در معرض آسیب های ناحیه مچ پا زانو و سر و گردن مخصوصاً در زمان مسابقه و حین اجرای حرکات فرود از پرش و گول و تغییر مسیر هستند.

هدف از پژوهش حاضر، پیش بینی عملکرد شغلی معلمان تربیت بدنی براساس نظریه خودمختاری بود. شرکت کنندگان پژوهش حاضر، شامل 204 نفر از معلمان تربیت بدنی مقاطع محتلف در شهرستان ارومیه بودند که به پرسش نامه های عملکرد شغلی و انگیزش درونی (کوواس، 2009) و نیازهای روانی (ایلاردی و همکاران، 1993)، به طور داوطلبانه پاسخ دادند. برای آزمون مدل نظری از روش تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج نشان داد که نظریه خودمختاری برازش مناسبی در بین معلمان تربیت بدنی دارد و سه نیاز روان شناختی (شایستگی، استقلال، و وابستگی) قادر است 18 درصد از تغییرات عملکرد شغلی معلمان تربیت بدنی را پیش بینی کند. همچنین، نتایج آزمون فرضیات نشان داد که انگیزش درونی اثر مثبتی بر عملکرد شغلی دارد. از طرفی، نیازهای روانی نیز اثر معنادار و مثبتی بر انگیزش درونی داشتند. به طور کلی می توان گفت که وجود استقلال، احساس شایستگی و داشتن ارتباط مثبت با دیگر معلمان در محیط کار باعث افزایش انگیزش درونی و عملکرد شغلی در معلملن تربیت بدنی می شود.

حس دهلیزی یکی از حس های اصلی درگیر در کنترل تعادل است که امکان ادراک صحیح وضعیت بدن را در شرایط مختلف ممکن می سازد. یکی از اقدامات اساسی برای سنجش حس دهلیزی، ساخت ابزارهای معتبر است. هدف از این پژوهش طراحی، ساخت و تعیین پایایی دستگاه حس دهلیزی است. پس از ساخت دستگاه به منظور بررسی پایایی آن، 20 شرکت کننده مرد از بین دانشجویان غیر ورزشکار به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. برای تعیین پایایی درون آزمونگر، از 20 آزمودنی 10 مرتبه اندازه گیری شد و برای اندازه گیری پایایی بین آزمونگران به 4 آزمونگر نحوه اندازه گیری با دستگاه آموزش داده شد. این آزمونگران از آزمودنی ها 4 مرتبه اندازه گیری کردند. برای ارزیابی پایایی ثبات زمانی دستگاه نیز آزمونگر در فواصل زمانی مختلف از 8 آزمودنی در 2 روز متناوب در زمان های صبح و عصر اندازه گیری بعمل آورد. تمام آزمون ها در دو صفحه ساجیتال (وضعیت حرکت به جلو و عقب) و فرونتال (وضعیت حرکت به طرفین) از آزمودنی ها انجام شد. از ضریب همبستگی برای بررسی پایایی درون آزمونگر و بین آزمونگران استفاده گردید. نتایج بدست آمده نشان داد ضریب همبستگی درون آزمونگر برای دستگاه در صفحه ساجیتال برابر 95/0 و در صفحه فرونتال برابر 93/0 و ضریب همبستگی بین آزمونگران در صفحه ساجیتال برابر 89/0 و در صفحه فرونتال برابر 85/0 بود. نتایج آزمون پایایی ثبات زمانی دستگاه در صفحه ساجیتال و فرونتال به ترتیب برابر 85/0 و 89/0 بود. نتیجه اینکه دستگاه مذکور از ضریب همبستگی درون آزمونگر و بین آزمونگر و پایایی زمانی بالایی در صفحات ساجیتال و فرونتال برخوردار است و می تواند برای سنجش حس دهلیزی در صفحات مذکور مورد استفاده قرار گیرد.

هدف این تحقیق، بررسی تأثیر سه روش تمرین متغیر بر یادگیری یک مهارت است. روش تحقیق این پژوهش، نیمه تجربی است. جامعه آماری تحقیق شامل مدارس ابتدایی شهریار کرج بود که یکصد آزمودنی به صورت در دسترس انتخاب شدند. این نمونه آماری به طور تصادفی چهار گروه 25 نفره تقسیم شدند که سه گروه برای اجرای برنامه های تمرین متغیر و یک گروه، به عنوان گروه گواه انتخاب شدند. گروه های سه گانه تمرین متغیر به طور تصادفی به گـروه های «الف» ، «ب» و «ج» نامگذاری شدند. به منظور تغییر شاخص ها، قطر و وزن توپ و مسافت تا هدف دستکاری شد. گروه «الف» پاس بغل را از 5 فاصله و با توپ شماره 4، گروه «ب» از 15 فاصله و با توپ شماره 4 و گروه «ج» از 15 فاصله و با توپ های 3 و 5 انجام دادند. هر آزمودنی در هر جلسه می توانست 60 ضربه بزند که این تکلیف شامل 12 ضربه از هر 5 فاصله بود. گروه «ب» از 15 فاصله و از هر فاصله 4 ضربه زدند. ضربـه های گروه «ج» نیز مانند گروه «ب» بود، با این تفاوت که هر 20 ضربه را با شماره توپ یکسانی زدند. این تمرین ها در 3 روز انجام شد و پس از 48 ساعت، آزمون یادداری و انتقال انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها، آزمون پاس بغل پای مور- کریستین بود. روش آماری استفاده شده، آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی بود. حاصل تحلیل امتیازها در مرحله یادداری نشان داد که بین عملکرد یادداری گروه «ب» و گروه گواه تفاوت معنی داری وجود ندارد (95/0 = ?). همچنین، بین عملکرد گروه های چهارگانه در آزمون انتقال تفاوت معنی داری مشاهده نشد (95/0 = ?). نتیجه کلی اینکه متغیر ساختن بیش از اندازه تمرین و نیز افزایش تعداد تکرارها، موجب افزایش بیشتر یادگیری در این مهارت نخواهد شد.

پژوهش حاضر به منظور مقایسه اثر تمرین جسمانی و تصویرسازی ذهنی تصادفی و قالبی بر عملکرد و یادگیری تکلیف ردیابی بر روی 108 دانشجوی دانشگاه فردوسی مشهد در قالب 9 گروه 12 نفری، میانگین سنی نمونه (1.51±21.69) و میانگین نمره قابلیت تصویرسازی ذهنی (2.99±51.26) انجام شد. گروه های نه گانه به انجام تمرین جسمانی و تصویرسازی ذهنی به دو شیوه تصادفی و قالبی به مدت 10 جلسه پرداختند. نتایج این تحقیق نشان داد که بین عملکرد گروه های تصویرسازی ذهنی قالبی و تصادفی با گروه های تمرین جسمانی تصادفی و قالبی در مرحله فراگیری تفاوت معنی داری وجود دارد، طوری که گروه های تمرین جسمانی عملکرد بهتری داشتند. ولی تفاوت بین گروه های جسمانی و گروه های تلفیقی معنی دار نبود. یعنی نوع ترکیب و ترتیب تمرین جسمانی و تصادفی اهمیتی ندارد. در حالی که در مرحله یادداری گروه های تصویرسازی ذهنی تصادفی و قالبی در مقایسه با گروه های تمرین جسمانی صرف و گروه های تلفیقی عملکرد بهتری داشتند که البته این برتری در سرعت های پایین به نفع گروه تصویرسازی ذهنی تصادفی بود. بنابراین با فرضیه بازسازی طرح عمل لی و مگیل در خصوص عدم اثر تداخل زمینه ای با تغییر پارامتر برنامه حرکتی تعمیم یافته در تضاد است. از طرفی در مورد تصویرسازی ذهنی با نظریه اطلاعات زیستی پیتر لانگ (1984) همخوانی دارد، یعنی تصویرسازی ذهنی یک تکلیف حرکتی در یک سرعت خاص منجر به تداخل سرعت با عمل حرکتی اجرا شده بعدی خواهد شد. از حیث اثر تداخل زمینه ای با نظریه بازداری پس گستر دیویز (1988) همخوانی دارد.

هدف از انجام این پژوهش مقایسه کیفیت زندگی کاری و خرده مقیاس های آن در بین اعضای هیات علمی دانشکده ها و گروه های آموزشی تربیت بدنی دانشگاه های دولتی بود. تحقیق از نوع علی- مقایسه ای بود و داده های آن به صورت میدانی جمع آوری شده است. جامعه آماری شامل کلیه اعضای هیات علمی تربیت بدنی دانشگاه های دولتی کشور بود که تعداد 217 نفر به عنوان نمونه های آماری انتخاب شده اند. به منظور گردآوری اطلاعات از دو پرسشنامه اطلاعات فردی و کیفیت زندگی کاری بر اساس الگوی والتون استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین، انحراف استاندارد و...) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی، تحلیل واریانس ANOVA و t در گروه های مستقل) استفاده گردید. نتایج به دست آمده نشان می دهد که میانگین کیفیت زندکی کاری دردانشکده های تربیت بدنی 78/51 در صد و در گروه های آموزشی برابر 46/49 درصد است. تفاوت معنی داری در کیفیت زندگی کاری بین دانشکده ها و گروه های آموزشی مستقل تربیت بدنی مشاهده نشد (359/1=t ،176/0=p ) و تنها تفاوت معنی داری در بعد توسعه قابلیت های انسانی مشاهده گردید. بین سن و سابقه تدریس اعضای هیات علمی با کیفیت زندگی کاری و برخی از ابعاد آن رابطه معنی داری وجود دارد. تفاوت در بعد وابستگی اجتماعی زندگی کاری بین زنان و مردان معنی دار است. در ارتباط با وضعیت تاهل، تفاوت معنی داری در کیفیت زندگی کاری و ابعاد آن وجود ندارد. در جمع بندی کلی، کیفیت زندگی کاری اعضای هیات علمی تربیت بدنی در حد متوسطی است و کیفیت زندکی کاری در دانشکده ها و گروه های آموزشی تربیت بدنی مشابه است.

هدف از پژوهش حاضر، مطالعه فرهنگ سازمانی موجود و مطلوب اعضای هیات علمی دانشکدههای تربیت بدنی واقع در شهر تهران بوده است. روش تحقیق توصیفی از نوع پیمایشی و جامعه آماری شامل: 78 عضو هیات علمی دانشکدههای تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه های تهران، تربیت معلم، الزهرا و شهید بهشتی بوده که مورد مطالعه قرار گرفتهاند که البته به علت محدود بودن جامعه، نمونه آماری با جامعه یکسان در نظر گرفته شده است. پرسشنامه محقق ساخته (پایایی 89 درصد) مشتمل بر دو بخش عمومی و اختصاصی بوده که قسمت اختصاصی آن شامل سی سؤال در مقیاس لیکرت برای شناسایی فرهنگ سازمانی در وضع موجود و مطلوب در قالب چهارفرهنگ مطرح در مدل دفت، شامل: فرهنگ کارآفرینی، مشارکتی ، ماموریتی و بوروکراتیک و نیز تعداد چهار سؤال برای شناسایی فرهنگ (رابطهگرا- وظیفه گرا و فردگرا- جمع گرا) بوده است. در مجموع، تعداد 49 پرسشنامه توسط اعضای هیات علمی دانشکدههای تربیت بدنی و علوم ورزشی شهر تهران، پاسخ داده شده است و با استفاده از آزمون دوجملهای، آزمون t زوجی رتبهبندی فریدمن، آزمون پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتهاند. پس از جمع آوری اطلاعات، برای شناسایی فرهنگ سازمانی در وضع موجود از آزمون دو جمله ای استفاده شد که در وضع موجود در دانشکدههای تربیت بدنی و علوم ورزشی شهر تهران هیچ یک از فرهنگهای کارآفرینی، ماموریتی، مشارکتی ، بوروکراتیک به عنوان فرهنگ غالب مطرح نبود و از بررسی های بهعمل آمده براساس نظر اعضای هیات علمی در دانشکدههای مذکور در وضع مطلوب فرهنگهای کارآفرینی و مشارکتی به عنوان فرهنگ غالب مطرح شدند. در مقایسه فرهنگهای چهارگانه در وضع موجود و مطلوب، در فرهنگ بوروکراتیک با4/1=t بهدست آمده اختلاف معنیداری وجود ندارد و در فرهنگهای کارآفرینی با 31/11=t، ماموریتی با 28/12=t، و مشارکتی با 5/17=t، بهدست آمده اختلاف معنیداری وجود دارد. در وضع موجود، با استفاده از رتبه بندی فریدمن از نظر اعضای هیات علمی دانشکدههای مذکور فرهنگ بوروکراتیک با رتبه میانگین 17/3 حاکم و در وضع مطلوب فرهنگ مشارکتی با رتبه میانگین 28/3، و کارآفرینی با رتبه میانگین 98/2 مورد نظر اعضای جامعه آماری بوده است. بین فرهنگهای کارآفرینی (ماموریتی و مشارکتی) با میزان 626/0 و 612/0 و ماموریتی (مشارکتی، بوروکراتیک) با میزان 743/0 و 442/0 و مشارکتی با (بوروکراتیک) با میزان 361/0، رابطه معنیداری وجود داشته است. در نهایت می توان بیان کرد که فرهنگ حاکم (در وضع موجود) از دیدگاه اعضای هیات علمی دانشکدههای تربیت بدنی و علوم ورزشی شهر تهران یک فرهنگ فردگرا، رابطهمدار و نسبتاٌ بوروکراتیک است، در عین حال، فرهنگ مطلوب از دیدگاه آنها فرهنگ مشارکتی و کارآفرینی است.

هدف این مطالعه تأثیر تمرین هوازی بر سطوح سرمی رزیستین، آدیپونکتین و شاخص مقاومت انسولینی مردان مبتلا به دیابت نوع 2 و همچنین بررسی ارتباط آن ها با شاخص مقاومت انسولینی بود. 30 مرد مبتلا به دیابت نوع 2 به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر، 65/6±80/58 سال و 75/3±38/26 BMI=) و گروه کنترل (15 نفر، 50/4±50/53 سال و 17/2± 31/26 BMI= ) قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 40 تا 50 دقیقه به فعالیت هوازی دویدن بر روی نوارگردان با شدت های فزاینده مطابق با شدت های متفاوتی از حداکثر ضربان قلب (% HR max75-35) پرداختند. نمونه-های خون برای اندازه گیری سطوح سرمی آدیپونکتین، رزیستین و انسولین به روش الایزا (ELISA5) قبل از تمرین (پیش آزمون) و هفته هشتم (پس آزمون) از آزمودنی ها در حالت ناشتا بعد از فعالیت تهیه شد. برای آنالیز آماری داده ها از آزمون های t مستقل، t وابسته، یومن- ویتنی و تحلیل همبستگی پیرسون استفاده شد. در مقایسه با گروه کنترل، با کاهش معنی دار وزن و BMI گروه آزمایش (به ترتیب 9 درصد و 10 درصد)، بعد از هفته هشتم، تغییراتی معنی دار در سطوح سرمی آدیپونکتین در جهت افزایش (39% و 001/0< P) و رزیستین در جهت کاهش (49% و001/0< P) مشاهده شد. بین هفته صفر و هفته هشتم اختلافی معنی دار در سطوح سرمی آدیپونکتین و رزیستین مشاهده شد (001/0< P). با کاهش 48% مقاومت انسولینی بعد از هشت هفته تمرین هوازی، بین سطوح سرمی آدیپونکتین بعد از تمرین و شاخص مقاومت انسولینی همبستگی مشاهده نشد (14/0- r=)، در حالی که بین سطوح سرمی رزیستین و شاخص مقاومت انسولینی همبستگی مثبت و قوی (60/0 r=) وجود داشت. نتایج نشان داد که با کاهش BMI و وزن، هشت هفته تمرین هوازی باعث کاهش سطوح سرمی رزیستین و مقاومت انسولین و در راستای آن افزایش سطوح سرمی آدیپونکتین شد. نتایج همچنین نشان داد که بین تغییرات سطوح سرمی آدیپونکتین متعاقب تمرین و شاخص مقاومت انسولینی همبستگی وجود ندارد، اما بین سطوح رزیستین و شاخص مقاومت انسولینی همبستگی وجود دارد.

هدف این تحقیق، بررسی رابطه بین سبک مربیگری مربیان بر مبنای سبک آمرانه و آزادمنشانه با رضایت مندی ورزشکاران آن هاست. جامعه آماری این پژوهش بازیکنان لیگ برتر والیبال مردان به تعداد 192 نفر بود، که 93 نفر از آن ها از طریق جدول حجم و نمونه مورگان و با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها از دو پرسشنامه رضایت-مندی ورزشکاران ریمر و چلادورای (1998) با 14 سؤال و همچنین پرسشنامه سبک مربیگری محقق ساخته با 12 سؤال استفاده شد. 9 نفر از افراد صاحب نظر روایی صوری و محتوایی پرسشنامه محقق ساخته سبک رهبری را بررسی کردند و در مطالعه راهنما، پایایی پرسشنامه های رضایت-مندی ورزشکاران و سبک مربیگری به ترتیب 89/0 و 75/0 به دست آمد. به منظور توصیف داده ها از روش های آمار توصیفی و برای تجزیه و تحلیل استنباطی داده های تحقیق از ضریب همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSSو در سطح معنی داری 05/0≥P استفاده شد. یافته ها نشان می دهد بین سبک مربیگری آمرانه و رضایت از نحوه آموزش و تمرین مربی (001/0=P، 41/0r=)، عملکرد تیمی (018/0=P، 25/0r=) و عملکرد فردی (008/0=P، 28/0r=) رابطه معنی-داری وجود دارد، اما بین سبک مربیگری آمرانه و رضایت از رفتار مربی رابطه معنی داری وجود ندارد. بین سبک مربیگری آزادمنشانه و رضایت از نحوه آموزش و تمرین مربی، عملکرد تیمی و عملکرد فردی نیز رابطه معنی داری وجود ندارد، اما بین سبک مربیگری آزادمنشانه و رضایت از رفتار مربی (001/0=P، 46/0r=) رابطه معنی داری وجود دارد.

این تحقیق با هدف تحلیل مکانی فضاهای ورزشی منطقة یک شهر تهران با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) و ارائة مدل مطلوب به روش توصیفی – تحلیلی انجام گرفت. نمونة آماری تحقیق برابر با جامعة آماری و شامل کلیة فضاهای ورزشی منطقة یک تهران (54 فضای ورزشی) است. اطلاعات توصیفی فضاهای ورزشی از اسناد و مدارک موجود در ادارات جمع­ آوری شد. سپس با حضور محقق در مکان­های مورد بررسی با استفاده از دستگاه GPS، موقعیت جغرافیایی (طول و عرض جغرافیایی) این مکان­ها ثبت شد و اطلاعات مکانی منطقه نیز از نقشه­های کاربری اراضی به ­دست آمد. اطلاعات به­ دست­ آمده در محیط نرم ­افزار Arc – GIS 10 تحلیل و بررسی شد. نتایج نشان داد که فضاها و اماکن ورزشی با استانداردهای تعریف­ شده تطابق کامل ندارند و سرانة ورزشی منطقه نیز کمتر از سرانة ورزشی استاندارد است. به­ صورت کلی، استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) روشی مناسب برای تحلیل مکانی فضاهای ورزشی است.

پژوهش حاضر با هدف مقایسة پنج عامل بزرگ شخصیتی بین مردان و زنان ورزشکار و غیرورزشکار اجرا شد. 200 دانشجوی ورزشکار و غیرورزشکار (100 پسر و 100 دختر) پرسشنامة NEO-FFI (فرم کوتاه تجدیدنظر شدة پرسشنامة پنج عامل بزرگ شخصی) را کامل کردند. به منظور تعیین تفاوت های کلی بین گره های تحقیق از آزمون تحلیل واریانس دوراهه و برای مقایسه و تعیین دقیق میانگین تفاوت های موجود بین هریک از گروه ها با دیگر گروه های تحقیق، از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها نشان داد در عوامل شخصیتی روان رنجور خوبی، برونگرایی، سازگاری و وظیفه شناسی، بین گروه های تحقیق، تفاوت معناداری وجود دارد اما بین هیچیک از گروه های تحقیق، در عامل شخصیتی انعطاف پذیری، تفاوت معناداری وجود نداشت. همچنین بین جنسیت و ورزشکار بودن در عامل های روان رنجور خوبی و انعطاف پذیری کنش متقابل تفاوت معناداری وجود نداشت و در سه عامل برونگرایی، سازگاری و وظیفه شناسی کنش متقابل اختلاف معناداری مشاهده شد.

هدف این پژوهش عبارت است از برآورد و مقایسه حداکثر نبض اکسیژن در دختران ورزشکار. بدین منظور 28 دختر ورزشکار (رشته های بسکتبال، هندبال، و آمادگی جسمانی) با میانگین سنی 1 ± 22 سال، قد 85/3 ± 52/162 سانتی متر، و وزن 63/6 ± 3/57 کیلوگرم در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنیهای تحقیق آزمون میدانی پیاده روی 1 مایل، آزمون دوچرخه اوج برون ده توان، و آزمون پله سایکونولفی را اجرا کردند. سپس با پروتکل شاخص جونز مقایسه شدند. آزمونهای ورزشی پیاده روی 1 مایل (37/1 ± 58/14 میلی لیتر/ ضربه) و آزمون چرخ کارسنج اوج برون ده توان (39/1 ± 55/14 میلی لیتر/ ضربه) در مقایسه با پروتکل شاخص جونز اختلاف معناداری را نشان ندادند (05/0< P). نتایج این پژوهش نشان می دهد حداکثر نبض اکسیژن که شاخص کارایی دستگاه قلبی و عروقی است با آزمونهای ورزشی پیاده روی 1 مایل و چرخ کارسنج اوج برون ده توان در مقایسه با آزمون پله سایکونولفی واقع بینانه تر برآورد می شود. این آزمونهای ورزشی در بررسی و برآورد حداکثر نبض اکسیژن دختران ورزشکار استفاده می شوند