بهروز روستاخیز

از مهم‌ترین نشانه‌های موفقیت هر مؤسسه آموزشی از جمله مؤسسات آموزش مهارتی، موفقیت در جلب متقاضیان بیشتر برای دریافت خدمات آموزشی است که لازمه آن بازاریابی آموزشی سنجیده است. اطلاع‌رسانی درست و به‌موقع از اقدامات اصلی برای تبدیل نیاز ادراک یا احساس‌شده افراد به نیاز بیان‌شده و در نتیجه شرکت آن‌ها در دوره‌های آموزش مهارتی است. از آنجا که بنابر اصول بازاریابی، روش‌های اطلاع‌رسانی باید متناسب با مخاطب هدف، انتخاب و استفاده شوند، مقاله حاضر که برمبنای طرحی پژوهشی با روش آمیخته و با موضوع «شناسایی و تعیین اولویت نیازهای آموزش فنی‌وحرفه‌ای کارجویان و شاغلین در سواحل مکران» نگاشته شده است، به‌دنبال ارزیابی نقش و قابلیت شیوه‌های اطلاع‌رسانی در برگزاری دوره‌های آموزش مهارتی در پهنه ساحلی مکران است. برای دستیابی به هدف مذکور این مقاله براساس بخش کمی طرح پژوهشی پیش‌گفته به‌دنبال پاسخ این سؤال اصلی است: کدام روش‌های اطلاع‌رسانی بیشترین نقش و قابلیت را در اطلاع‌رسانی دوره‌های آموزش مهارتی در پهنه ساحلی مکران دارند؟ نتایج پژوهش که براساس نظر خبرگان، شاغلین و کارجویان جامعه نمونه‌ای از پهنه مذکور حاصل شده است، نشان می‌دهد مؤثرترین و مطلوب‌ترین روش‌های اطلاع‌رسانی دوره‌های آموزش مهارتی در پهنه ساحلی مکران، به‌ترتیب، استفاده از رسانه‌های مجازی، روش دهان‌به‌دهان و سپس استفاده از رسانه‌های عمومی است. در میان رسانه‌های مجازی «استفاده از شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان‌های خارجی»، در میان روش‌های دهان‌به‌دهان، «اطلاع‌رسانی در مدارس و دانشگاه‌ها» و در میان رسانه‌های عمومی نیز «نصب آگهی‌های کاغذی، بنر و تابلو» دارای قابلیت بیشتری دانسته شده است.

مقالیه حاضر برگرفته از یک پژوهش مردم نگارانه در باب زیست روزمریه افراد در دو سکونت گاه حاشیه ای تهران است که با رویکردی پدیدارشناسانه به تجربیات زیستیه ساکنان آن ها نزدیک شده است. این سکونت گاه ها که در گفتمان عمومی «کلونی» نامیده می شوند، در محلیه سعیدآباد از منطقیه شادآباد تهران قرار دارند. چندین ماه حضور میدانی، مشاهدیه نزدیک و گفت وگو با ساکنان نشان داد شرایط ویژیه زندگی در این کلونی ها موجب درهم آمیختگی مرزهای فضایی و زمانی  ساکنان شده است. این شرایط ویژه به ویژه ناظر به بافت مسکونی پُرتراکم کلونی ها، محدودیت فضاهای زندگی برای اتاقک نشین ها، عدم وجود امکانات رفاهی حدأقلی و فقر مشهود خانوارهای ساکن است. تنها موقعیت هایی که تجلی گاه هم صدایی و هم پیمانی این کلونی نشین ها بر سر هویت فرودست شان است، موقعیت هایی است که ایشان در مواجهه با اشخاص و خیّران و نهادهای رسمی و غیررسمی بیرونی قرار می گیرند. در حقیقت، مناسبات جمعی بیشتر مبتنی بر تحصیل منابع است و نه نوعی تقسیم کار. سلسله مراتب جنسیتی و نان آوری مهم ترین عوامل تعیین کنندیه تصمیم گیری های درون اتاقک ها هستند. در عرصیه عمومی، مهم ترین اصل حاکم بر مناسبات رسمی و به ویژه عرصیه قدرت و اعمال نفوذ، مالکیت است. ساکنان، زندگی خود را به صورت زندگ ی ای کاملاً جداافتاده از شهر درک می کنند. این کلونی ها به برزخی می مانند که در مرز شهر و ناشهرند.