تحلیل سعادت نهایی انسان و نسبت سعادت دنیا با آن ازدیدگاه ابوالحسن عامری (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
چیستی، بالاترین رتبه سعادت انسان و نسبت سعادت دنیا با آن، همواره مسأله ای مهم در فلسفه اسلامی بوده است. در قرن چهارم ابوالحسن عامری، فیلسوف مشائی، به طور گسترده درباره این مسأله بحث کرده است. وی باور دارد که سعادت انسان به دو گونه اِنسی و عقلی و در نگاهی دیگر، به دو گونه ادنی و قصوی دسته بندی می شود. سعادت انسی و ادنی، پدیدآمده از کمال بدنی، کمال قوای حیوانی، کمالات بیرون از نفس (مانند برخورداری از همسر نیک و....) و هدایت و راهبری قوه ناطقه عملی (نفس مرتابه) فراخور این کمالات و قوا هستند و به دلیل اشتمال بر کمالات بدنی و بیرونیِ مادی، در مدت عمر دنیا رخ داده و سعادت انسان دنیوی را _ از آن جهت که انسان دنیوی است _ تشکیل می دهند. سعادت عقلی و قصوی که معطوف به قوه ناطقه نظری است، سعادتی فراتر از انسی و ادنی بوده، بر سعادت نهایی انسان منطبق هستند. وی سعادت دنیا (انسی و ادنی) را به دلیل تفاوت موضوع، دارای ارتباط ضروری با سعادت نهایی نمی داند و تنها به دلایلی، بین آنها پیوندی وقوعی قائل است. اما وی در دیدگاه نهایی، سعادت نهایی انسان را با محوریت وحدت و قرب مرتبه به حق تعالی و تشبه وجودی به او توضیح می دهد و در پرتوی همین نظر، سعادت دنیا را هم اتحاد همه قوا برای حصول یک فضیلت واحد و عصاره بودنِ وجود انسان فراخور با عالم ماده تعریف می کند که نتیجه آن، حصول وحدت در قوای عملی و نظری انسان و اشتمال همه آنها بر فضیلتی به نام حکمت و ربانی شدن وجود انسان است. بنابراین، با یکی شدن موضوع سعادت دنیا و سعادت نهایی (حصول مقام وحدت و خداگونگی) بین این دو سعادت پیوندی ضروری، بلکه اتحاد برقرار خواهد بود؛ به گونه ای که سعادت دنیا رشح و نازله ای از سعادت نهایی و سعادت نهایی، شدت و عُلُوّ سعادت دنیا شمرده می شود.Analysis of the ultimate happiness of man and the relationship of worldly happiness to it from the perspective of Abu al-Hasan Ameri
What is the highest rank of human happiness and the ratio of the happiness of the world to it has always been an important issue in Islamic philosophy. Abul Hasan Ameri, a pedestrian philosopher, discussed this issue in detail in the fourth century. He believes that human happiness is divided into two types: physical and intellectual, and from another point of view, it is divided into two types: mundane and ultimate. Human and worldly happiness consists of physical perfection, perfection of animal powers, perfections outside the ego (such as having a good wife, etc.) and the guidance and guidance of the practical speaking power (an upright soul) in relation to these perfections and powers, and to The reason for the inclusion of physical and external material perfections, they occur during the life of the world and constitute the happiness of the worldly man. Intellectual and objective happiness, which is aimed at the theoretical speaking faculty, is a happiness that is beyond the human and earthly, and they correspond to the ultimate happiness of man. He does not consider the happiness of the world (ansi and edni) to have a necessary connection with the ultimate happiness due to the difference of the subject, and only for some reasons, he believes that there is an accidental connection between them. But in his final view, he explains the ultimate happiness of man with the focus of unity and closeness to the supreme truth and existential similarity, and in the light of this view, the happiness of the world is also the unity of all forces in order to achieve a single virtue and essence. It defines the existence of human being in relation to the world of matter, the result of which is the achievement of unity in the practical and theoretical powers of man, and all of them are related to one virtue called wisdom and divineization of human existence. In this way, by uniting the subject of worldly happiness and ultimate happiness (achieving the status of unity and God-likeness) between these two happiness, there will be a necessary connection, rather unity; In such a way that the happiness of the world is an expression and a descent of the ultimate happiness and the ultimate happiness, the intensity and height of the happiness of the world.
تبلیغات
